υβόδους

-οντος, ο, Ν

(παλαιοντ.) γένος σελάχιων ιχθύων που έχουν εκλείψει και τών οποίων απολιθωμένα λείψανα ανακαλύφθηκαν σε στρώματα τού μεσοζωικού αιώνα στην Ευρώπη και στην Αφρική.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. hybodus (< ὕβος + ὀδούς)].